lunes, 8 de junio de 2015

XOÁN GUERREIRO E A SÚA PINTURA EN OURENSE


Artigo desta semana en La Región.
(desta volta só a súa primeira parte):

ARTE ET ALIA. XABIER LIMIA DE GARDÓN

Finalizando está a exposición do artista lugués das Mariñas Xoán Guerreiro (Xove-Lugo, 1956), no Centro Cultural da Deputación. Unha mostra de veduttas mariñas da súa costa galega, auga e ceo, brisa fresca para este tempo de canícula adiada. Logo do seu paso pola santiaguesa Casa da Parra da man da Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria da Xunta de Galicia chegou ‘Elízara, lugar onde non estiven’. Eis a conexión do anterior concelleiro coa súa cidade, unha máis. Son óleos de gran formato, e outros máis pequenos, engadindo tamén uns debuxos en grafito, dende os que amosa o xeito de construír, do bosquexo á obra final, madura e reflexiva.

 Mestre de técnica precisa de liñas equilibradas, de xeometría hipnótica, para amosar construcións urbanas e industriais de Galicia, rigor que contén así mesmo na súa paleta cromática, cos tons da nosa luz atlántica. 

En primeiro termo  ól. s. cartón, 2014, Campo de millo, Figueira, laranxeira...
A pintura de Guerreiro non é figurativa, máis si de formas recoñecibles, que son dende a súa visión cousas e volumes nos que desprega o seu abano de recursos plásticos que se inspira en lugares do Berbés en Vigo, e o das torres xemelgas, o Barqueiro, o Esteiro, a Rúa Real de Ferrol ou a illa Sarón, fronte a Xove, obras que antes exhibiu en Ferrol en 2013. 

Berbés, barrio de Vigo.
Ten participado en exposicións colectivas e numerosas individuais desde os anos oitenta. Entre 1992 e 1994 obtivo a bolsa de pintura Valdearte, no Barco de Valdeorras, e foi seleccionado para a Mostra Unión Fenosa. Outras das súas facianas, son os murais, as capas de discos para Xocaloma e Fía Na Roca. 

Covas dende o mar, 2013/2014.

Debe salientarse a de ilustrador de libros, como ‘A fonte da vida longa’, ‘Tralas portas do rostro’ de Marica Campo e ‘Ninguén chorou por nós’ de Miguel Sande, que foi en 1998 'premio de teatro Rafael Dieste'.

Os silencios da luz, 2014, entre as paredes, pavimento, columna pintadas de branco...

2 comentarios:

  1. Que gusto atopar unha páxina como esta, botanse en falta blogues como este.

    Agradécese atopar información sobre exposicións como ista de Guerreiro e tantas que irei mirando por aquí con mais tempo.
    Un saúdo

    ResponderEliminar