lunes, 29 de junio de 2015

COSTA GALEGA, FINISTERRE, MOREIRAS STYLE

Cies, 2009
                                                 ARTE ET ALIA. Xabier Limia de Gardón
                                                     [Arte et Alia, La Región, 29.xuño]

Puidera pensarse que sendo como é Marta Moreiras natural de Santiago na súa exposición do Centro Cultural da Deputación, ‘Finisterre’, deberíamos atopar á catedral co botafumeiro e os peregrinos, ou os camiños polos que chegan a Compostela. Pois non, e tampouco hai retratos. A proposta de Moreiras é unha visión da natureza dende fotos retroiluminadas inseridas en caixas de luz.

Fisterra, 2012

A fotógrafa escolle os espazos onde conflúen as terras que rematan o continente, e os inicios das augas do Atlántico: eis a expresión dun concepto dos límites das portas de Galicia vistas con ollos sutís. Así o ten experimentado esta artista de mediana idade tan afeita ás viaxes dende que fose a Madrid para estudar Comunicación Audiovisual, o que virou en 2004 para traballar de reporteira gráfica, e logo facendo documentalismo gráfico para ONG´s en Barcelona, viaxando á India, Senegal e Gabón. No ía de hoxe traballa a cabalo entre Compostela e Londres, onde chegou en 2009 para facer un Máster en foto periodismo e fotografía documental e completar a súa formación. Coñece ben pois as vistas panorámicas dende os avións, os límites do mundo, dos que gusta con luces nocturnas das cidades ante a escuridade da mar...


As Catedrais

Iso é o que vemos no primeiro andar, logo de subir pola luminosa e senlleira escaleira á imperial do edificio, e abrir as portas da sala. Dentro, en completa escuridade, está o milagre, na parede fronteira. Cada un de nós acadamos dende a soidade, a sensación de achegarmos pola estrada cara o faro, a visión de Vigo ao lonxe, dende as illas Cíes, ou a do océano fronte da Garda, fermosísima vista da terra e as luces que iluminan o hábitat no inicio da noite, a escuma do oleaxe na mar, e na liña do horizonte as derradeiras cores cálidas de calor, solpor límite que exhala o día, coas primeiras estrelas no ceo... E o son monótono da oleaxe, que se escoita. Son estas, e outras, vistas nocturnas con sons mariños, e daquela case somos quen de sentir a brisa nas meixelas pola maxia desta construción sinestésica dende a escuridade. A artista ten definido a súa obra “entre lo documental y lo artístico, bordeando los límites de la realidad y la ficción”. 

Ocean from a Garda,2009.

A mostra de Finisterre ven da Galería Sargadelos de Santiago, no marco do pasado Outono Fotográfico, que xa no 2012 exhibira na galería compostelá Espacio 48. Ten exposto en Madrid e Barcelona, e algúns dos seus traballos víronse na Revista Luzes, Colors Magazine, El País, Diario ABC ou Boston Review. Fai dous veráns, estivo na mesma sala con María Chenut: ela chegaba dos seus periplos para comezar a residir en Compostela, e Chenut regresaba a San Francisco logo dunha estadía de lustros en Galicia. Foi entón unha acaída colaboración. A vertente social do seu traballo, os talleres de fotografía, a aposta polas colaboracións dende as sinerxias, na busca dunha nova dimensión fotográfica, unha ferramenta de comunicación sen límites. Nela será unha forma de vida, na pescuda de emocións. Así nesta suxestiva instalación.


domingo, 28 de junio de 2015

En el Museo. Miradas.



Delante de Mark Rothko...

Maja vestida vs. Maja desnuda (Goya).

miércoles, 24 de junio de 2015

Exposiciones a finales de junio


Es la primera la de Marta Moreiras, expo muy recomendable de esta buena fotógrafa de Santiago de Compostela. En el Centro Cultural de la Diputación, primer piso. 

Foto de la artista compostelana



Hace un par de años estuvo aquí con María Chenut, documentando su mudanza a San Francisco / California-USA...



Foto con las puertas abiertas,
mas hay que verla y sentirla a oscuras





















Otras dos exposiciones, singulares ambas, merecen ser mencionadas para invitar a ourensanos y visitantes a aprender disfrutando durante las fiestas mayores: el ‘
Legado de Asís: Franciscanos e Clarisas en Ourense’ (Arquivo Histórico Provincial)...

Foto Eliaz 
 y el ‘Bodegón oculto. A natureza na arte contemporánea galega’ 
                  (en Afundación, Praza Maior).
Analizaba la obra de Prego de Oliver, exposición de Afundación, y llegó Xesús Fariñas (La Región). 


sábado, 20 de junio de 2015

VEIRAS, FRORES E PAISAXES


                                Xabier Limia de Gardón
                              [en La Región, Arte et Alia]



Veiras, unha pintora e as súas frores. Elas foron, e aínda o son, en certa medida, o seu tema referencial. Así tamén as camelias para o pintor vigués Alex Vázquez-Palacios. E no horizonte está Van Gogh, e os mirasoles, que son para moitos o máis decantado do gran artista holandés. Das hortensias ás rosas, pintadas con óleo e paixón con intenso cromatismo, Lola Veiras (Bouzas/ Vilamarín), pasou ás paisaxes, expresión dun espírito que entende a natureza como un regalo que hai que presentar fermoso, e en harmonía. O seu é un expresionismo intuitivo, como se aprecia nas augas do mar, con rica flora de algas e argazos, medusas, e peces de acuario, mundo de cores no que transmite o desexo dunha vida de tranquilidade e tamén de silencio, ese necesario equilibrio no remuíño dos días. Outra é a faciana de Veiras, de profesión o mobiliario dos interiores das vivendas, mais nesta actividade empresarial entra todo un mundo decorativo, no que as telas e os bibelots, as lámpadas e mailos estucos conforman un cosmos de sensacións, expresión do gusto e inquedanzas dos clientes. Neste mundo tan persoal é onde comeza a integrar as súas primeiras obras pictóricas. Dende o barrio do Vinteún á Avenida da Habana.

Entraba así coas súas obras, fai unha década, no Museo Municipal, na significada rúa de Lepanto, onde regresa agora con ‘Anacos de vida’. Ata daquela tiña pendurado as súas obras no Centro Cultural da Deputación, e visitado as salas institucionais da Xunta en Ourense (que era a do Ateneo, na Torre) e Pontevedra, dentro do proxecto ‘Os nosos artistas’. Logo foi á da Casa de Galicia en Madrid. As máis recentes teñen sido a de Valladolid, na Galería Orejudo Decó, e a do Ateneo ourensán, na súa nova ubicación no Club de Tenis. 


Nestes anos ten ido abrindo o seu abano temático, tal a paisaxe dende o fragmento, recurso no que destacou Mané Boán, artista con química de Vilanova dos Infantes. Veiras escolle os troncos das árbores, bosque imaxinario ou real, motivo que lle serve para crear un ritmo paralelo de cores. No chan un denso manto vexetal en ‘horror vacui’, que é outra das súas características. O seu é un sentimento de raizame vitalista, dende a harmonía tonal das cores. 


A súa paleta faise máis matizada, con un preciso debuxo, nos súas paisaxes animadas coa presenza humana: cóntanos así historias dende a inspiración dos artistas que lle apaixonan, unha inxenuidade naíf vintage doutro tempo. Este é tamén o da auga das mariñas de abruptos cantís nas soleadas tardes de verán, ou os significados nocturnos, en branco e negro. En todos a auga está sempre moi presente, quizais desde as lembranzas de nena co seu pai polos camiños de Bouzas e Tamallancos, encharcados e cheos de inverno. Outra das follas do seu abano plástico é o da abstracción, superficies planas que son espazos de liberdade interior, e territorios do mundo dos sonos.
  


                                      En Auria, primavera e verán.

jueves, 18 de junio de 2015

O legado de Asís: franciscanos e clarisas en Ourense

Composición do evento expositivo co emblema da Orde franciscana sobreimpresionado nunha foto antiga do claustro medieval en Ourense
O director do Arquivo, Pablo Sánchez Ferro preséntanos a exposición...
"O legado de Asís: franciscanos e clarisas en Ourense'. Unha exposición do Arquivo Histórico provincial de Ourense, que se inaugurou no día internacional dos arquivos

Así de ben o explican dende o centro arquivístico provincial. 


'Con esta mostra preténdese divulgar o patrimonio documental herdado dos conventos ourensáns da Orde Franciscana, un legado pouco coñecido que permite reconstruír o pasado destas comunidades e recuperar a memoria da súa dilatada presencia na cidade de Ourense, nas vilas de Allariz, Monterrei e Ribadavia e no lugar de Trandeiras (Xinzo de Limia).

A mostra divídese en sete expositores con documentos de distintos fondos do AHPOu que reflicten a pegada franciscana na provincia: a fundación dos seus conventos, a súa importancia social e actividades durante os séculos XIII a XIX, a exclaustración e desamortización do XIX, a restauración dalgunhas comunidades a finais dese século e principios do XX e o legado arquitectónico
'. 
Estará aberta ata comrezos de outubro, data franciscana por excelencia.

A nosa foto recolle o psado e o futuro: panel coa historia do convento franciscano, cuartel logo da desamortización... e maqueta cos edificios xa feitos tralo antigo complejo conventual, o do novo Arquivo Histórico e o da Biblioteca.

Á dereita, entre o público, con José Luis Guede, antigo alumno ao que lle profeso unha fonda amizade, director in pectore das Xosefinas, colexio a carón da Burga.




martes, 16 de junio de 2015

Presentación do libro vindicativo sobre Francisco Luís Bernárdez







Onte foi a presentación do libro adicado ao poeta bonaerense, de ancestros galegos ourensáns en Maside, Francisco Luís Bernárdez. Coordinado por Tosar, coa importante participación de Armando Requeixo, entre outros.

Con anterioridade fora presentado en Buenos Aires, ata onde se desplazaron fai unhas semanas, Requiero, Tosar e o Secretario Xeral de Cultura Anxo Lorenzo.



Abre a rolda de intervencións o masidao Xosé Ricardo Rodríguez
Os da taboa e primeira fila / a grella de san lourenzo institucional/ son retratados para os fotógrafos. Nela faltan Armando Requeixo e Xosé Ricardo Rodríguez.  Esta foto e a anterior son de Eliaz.
O reprersentante cultural da Deputación foi o mestre de ceremonias
Armando Requeixo no fondo





Interviu a Coral de Ruada. Ourense no solpor e Ourense ao lonxe foros os tsemas interpretados. O atavismo das vestimentas, a bandeira, o número dos compoñentes realzaron coa súa presenza a brillantez dun acto na que a presenza da cidadanía foi minúscula.

Mantóns das mulleres da Coral... subindo para interpretar Ourense no solpor.
Balcón de autoridades no himno de Ourense
O acto demorouse vinte minutos sen explicación nen desculpas...

lunes, 15 de junio de 2015

PILAR ALONSO, LA VIE SANS L’AIR

                          ARTE ET ALIA. XABIER LIMIA DE GARDÓN.





Sorprende a artista viguesa dende antes de atravesar a porta da galería pola contundencia das obras que instala nos seus escaparates de amplos espazos. As notables dimensións dos  paneis, deixan ver a súa maneira de contar unha historia que está a construír exposición a exposición, centrándose na estabilidade interna do discurso narrativo. 


Resulta así ser esta exposición de Ourense na Galería Marisa Marimón un capítulo máis, que depende dunha anterior.  Aquela fase foi en Cádiz, entre 2012 e 2013. Mais cada unha ten para Pilar Alonso singularidades propias, tanto polo espazo no que se presenta, tan variado sempre, como polo tempo no que a fai. Así pode darlle a cada unha un carácter de acontecemento, na liña do ‘jeztzeit’ do filósofo Benjamin: eis o agora, aspecto único e privilexiado da Moderninade, movemento que está a devalar, mais mantense en Alonso. Así se entende lato senso a sorpresa no concepto expositivo. Paga a pena que estudantes de artes, e público, se acheguen á galería, e contemplen esta actitude pois un mundo de sensacións agarda. 


Como follas, os grandes paneis sepáranse das paredes, suxeitos por tirantes, para abrirse e crear espazos de circulación especiais, movementos controlados pola artista que dispón que a parte principal e o bastidor coa estrutura de madeira que sostén a tea poidan verse de xeito consciente. Entre capa e contra capa pérdese o unívoco do espazo renacentista, para entrar noutro de orixes barrocas, que máis alá da ondulación dunha parede, ou interior, pretende a multiplicidade dende a fragmentación, para que cada quen ache dende a súas pescudas... 


Cada visita é pois unha experiencia persoal. Como camiñar entre as grandes pezas de aceiro cor-ten do escultor Richard Serra no Guggenheim..., aínda que aquí con unha historia que contar. Un home/muller, Toni Vouluns, e unha muller fatal, Bárbara Stanwick, e unha acción violenta, un ollo que se perde e unhas bolboretas que xorden da conca baleira... nuns paneis; e noutros animais ou unha moto de grande cilindrada en paisaxes xélidos alternados con algún que semella papel pintado. 


A serie leva por nome ‘The cabinet of Cándida Stanwick’, e foi maquinada cando residía no centro Glogauair para artistas en Berlín, nos derradeiros latexos do seu anterior proxecto-serie La Diva. Dela fixo un libro de artista en 2012, tradicional medio de cultura... A casiña vermella e o corazón no escaparate, as bolboretas impresas en follas colocadas formando esculturas de papel nas paredes son significados elementos meta literarios. O concepto de xogo, o de videoxogo, non debe ser desbotado para a análise desta mostra, que leva o subtítulo de ‘La vie sans l’air’, o concepto de fermentación anaeróbica de Pasteur.

Al fondo, de pequeño formato, making off
Mais a historia, e narración, teñen tamén un ar cinematográfico, pois o nome da protagonista lembra ao da famosa Bárbara Stanwyck, nacida Ruby Catherine Stevens (1907/1990). O seu papel en ‘Perdición’ (1944), de Billy Wilder, unha interpretación memorable do cinema negro. O film é guión adaptado da relevante novela de James M. Cain que levaba por título orixinal ‘Double Indemnity’.


viernes, 12 de junio de 2015

E. Tenreiro: Junio en AFundación/A Coruña


                               Resumen / Retrospectiva... [ 5.840 días] +
               Performance / M. Duchamp après 'Fountain' (24 horas)
                                     (desatascando mentes)



El gran Xurxo Lobato pide a Quique Tenreiro que recree la acción. Debajo rostro del artista reflejado en el cristal de las gafas de María Piensos. En la otra un momento de la performance el día de la inauguración.



Incluímos artículo del 23, martes...