Mostrando entradas con la etiqueta Vilanova dos Infantes. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Vilanova dos Infantes. Mostrar todas las entradas

jueves, 12 de marzo de 2015

Imagen-relicario de la Virgen del Cristal

D. Adolfo Enríquez muestra la pequeña imagen con la villa de Vilanova al fondo

En esta otra y en la siguiente se puede apreciar por ambos lados. La transparencia del cristal, los ángeles tenantes...


miércoles, 11 de marzo de 2015

A Virxe do Cristal


El párroco de Vilanova dos Infantes, Adolfo Enríquez, ha aparecido muerto ayer, con signos de violencia ayer, y la venerada imagen de la Virgen del Cristal ha desaparecido.



Hace unos años en el libro que hice con mi amigo, el Dr. D. José Antonio Fidalgo, q.e.p.d.,
'Vilanova dos Infantes patrimonio etnográfico de una parroquia ourensana' (Ourense, 2001),
la describo así p. 47:



'...se halla en un relicario dorado, con una base cerrada por un vidrio azul, sobre el que se halla engastado, con cubierta que sostienen dos ángeles, rematando la pieza una corona surmontada, toda ella orlada de piedras preciosas. Para las procesiones se inserta en un relicario de plata a modo de capilla, obra del siglo XVIII... El culto a la Virgen del Cristal se inicia en la Edad Moderna, 'por los años de 1650' según señala el P. jesuita Villafañe quien, tras su visita al lugar en 1722, publica la historia "de la invención, y principios del culto de esta maravillosa imagen'. Basándose en ella, y en la tradición popular, el poeta local Manuel Curros Enríquez, le dió cuerpo en su poema 'A lenda da Virxe do Cristal' en su libro de 1880 "Aires da miña terra".










Desde la elaboración del libro hace tres lustros, le tengo afecto, una gran estima, tras el intenso contacto.


Descansa en paz, mi buen D. Adolfo. 

Santuario da Virxe do Cristal.

jueves, 11 de octubre de 2012

O danzante da festa da Virxe do Cristal


A Virxe do Cristal sae do seu santuario -ermida noutro tempo, nas aforas de Vilanova dos Infantes, Celanova- e comezar a ascender procesionalmente pola rúa da Barronca, acompañada da banda de música ata «o encontro» cos santos San Sebastián e San Roque, que saíran da igrexa parroquial case no centro da vila. A procesión cesa e só se moven os porteadores coas andas dos santos...


Unha muller canta unha Salve...

En 2012 foi o sábado 22 de setembro.
En 2008
Na praza, os danzantes inclínanse diante da imaxe e escenifican co baile a súa danza do antigo gremio dos zapateiros, de raigame multisecular na vila. Hai outras danzas gremiais e procesionais  en Ourense, como en Fontefría (Servoi, Castrelo do Val),  Güin (Bande), Santa Tegra (Castro Caldelas) ou Seara de Montes (Cartelle). E aínda outras, entre as que a de Xuvencos (Carballiño) é a máis salientable. O modus operandi é semellante: reverencia inicial, paloteo, trenzado, arcos ou espadas e saúdo final, que é outra reverencia.

o grupo en 2011
na praza
En Vilanova en concreto é: redonda, reverencia (con castañolas), ponte, partes de paos, trenzado de fitas (con castañolas) e danza (serpentina, redonda e reverencia.

Os bailarins visten traxes brancos con varias bandas, e levan sobre as cabezas un sombreiro de frores de papel. Foron máis homes, e hoxe resta un: Óscar Fernández. Este xove animoso, brioso danzante, é natural de Vilanova. A súa profesión é a de mestre no Colexio Maristas 'Santa María' (Ourense). Velaquí o tendes posando co seu novo traxe antes da procesión, todo tradición e poderío físico: