ESCULTURAS NAS CALORES DO VERÁN

XABIER LIMIA DE GARDÓN.
a artigo na web de la Región
ARTE ET ALIA.

No taller, en restauración...

No Agosto Arousán os intensos días de calor e choivas esporádicas axudan a medir o tempo. E tamén as novas de Ourense, que lemos en La Región, arume cotiá dos días. Entre as do campo da plástica artística, aboian as da nobre arte da escultura. Unha delas é ‘Popi’, que está sendo refeita logo da perda do seu rabo-brocha. A rechamante vaca rosa da Praza de Paz Nóvoa, da autoría do pintor mallorquino Leandro Sánchez, cuberta por retais xeométricos de cores e do logotipo da Fundación Cum Laude en destaque, fíxonos lembrar un artigo do gran Vicente Risco no que lle pedía perdón as vacas abstractas, xustificándose en que todo arte é abstracto: como esta vaquiña concreta, inserida no millo urbano das terrazas familiares como mobiliario, contra a que se cargou con aleivosía. Unha vaquiña que é abstracta, malia todo, pois como é coñecido as de verdade ralean nos lameiros.

Así estaba antes da inauguración. Malia o logotivo da Fundación que a dona, en destaque (a primeira escultura-anuncio de Ourense), a maiores engadiuse unha placa con lenda no pavimento. Fixádevos no rabo...

(Fotos Manuel Freire)

Distinto é o caso da peza de Dona da que é autor o Xosé Cid e que foi reintegrada nos pasados días na micro-glorieta a carón do Audiorio. Contra ela batera un coche ao pouco tempo de ser trasladada dende a praciña de Paz Nóvoa, logo do seu arranxo fai uns anos. O pouco apropiado do emprazamento escollido en comparanza co que tiña, onde estivera durante décadas, tan tranquila ela, centralizando o espazo dedicado ao ilustre docente e escritor decimonónico ourensán, amigo de Lamas Carvajal e Curros, ao que defendeu como avogado no seu famoso proceso contra a censura eclesiástica episcopal.

Acisclo


O escultor Acisclo Manzano ben de culminar o seu demorado desexo por anos de chantar a obra homenaxe ao Pan de Cea, logo de estar rematada e gardada, na capital do concello no que vive: alí está, a un lado da praza urbanizada para a ocasión no barrio de San Lourenzo, agora da Saleta pola capela que ocupa a Virxe dende fai cen anos. Polas súas recorrentes formas escultóricas, tan similares a outras obras, e polo idéntico soporte-pedestal do seu Cristo, a 300 metros escasos, revela un esgotamento expresivo; mais tamén podería verse neste exceso de protagonismo un aceno de cariño cara o vello artista, capitalizando o seu recoñecemento dende o seu penúltimo abano plástico. Por outra banda, a vila gaña unha praza máis aínda que, como as outras, a penas humanizada.

Nunha beira da praza. Reparade nas uralitas e os canalóns das casas... (fotos Evaristo Rodríguez).

Mentres, na costa, onde conclúo os días de lecer entre lecturas, vexo medrar o verde millo dende a miña fiestra que xa tapa os baixos das casas. Aquí en Rianxo (A Coruña), síntome como na casa, acompañando á Rianxeira, magnífico monumento do que é o autor Manolo García de Buciños. Convertido no seu moderno símbolo na praza da Ribeira, entre Rosalía e Manuel Antonio, foi estragado no seu pedestal fai uns días. Arranxarao o concello antes das festas setembrinas da Virxe moreniña? Malia o cantado do suceso, xa vaticinado denantes da súa inauguración, como a da Praza Paz Nóvoa, as esculturas son para as prazas. Elas son destes espazos, nos que vive a xente.