Para D. RAMÓN ante a súa estatua agredida

Ante o pedestal  baleiro da estatua a D. Ramón Otero Pedrayo na Praza do Corrixidor (a obra do artista Manuel García de Buciños Vázquez (Buciños, Carballedo-Lugo, 1938) foi retirada logo de ser derrubada por unhos mozos nunha das noites a pasada fin de semana).

Poden agredila, mais sempre será a súa estatua. Non saben que a íl non o agreden pois non poden: non ofende quen quere senon quen pode. E eles non poden. Non !, pois non o coñecen...

Semella unha parte do mobiliario urbano, un banco, unha mesa, unha farola... Cada ún delen ten unha función máis unha estatua -esta estatua máis que outras- é un símbolo. De Nós, noso, de Ourense, de Galicia enteira.

Porque unha estatua non é unha farola, ou un banco, hai que protexela e realzala nun pedestal ad hoc, nunha altura apropiada ó persoeiro, como corresponde ou polo que representa: porque non só era a bonhomía, a convivencia, a cultura, novela, poesía, ensaio, artigos, eran ademais as clases docentes, a oratoria, a participación nunha idea de país, o sentimento de Galicia, da terra, cumio da galeguidade !

A abreviatura do "D." parece que se se lle engadiu a posteriori...

Esto está a suceder un mes antes da xuntanxa en lembranza de D. Ramón Otero Pedrayo, no seu antigo pazo de Trasalba, sé da Fundación que leva o seu nome. Alí celebrarase (celebraremos) a nosa festa da galeguidade cultural. Este ano co premio merecido á ilustre mestra e pedagoga Antía Cal.