Ángel Pantoja y la Navidad

Es el tiempo de Navidad una época adecuada para revolver conciencias? Así lo cree el artista Ángel Pantoja (Angel Pantoja). 

Campos de refugiados, atravesar el Mediterráneo hasta la isla italiana/europea de Lampedusa... 

Así en los tarjetas... 

Así en lo que dice y escribe...

"Uno no puede dejar pasar estas fechas sin pensar en los mas desfavorecidos del mundo que deberían ser los auténticos protagonistas.

Una guerra es lo mas terrible que puede vivir el ser humano nunca está justificada y huir de ellas es lo mas humano que se puede hacer. Todos hemos fantaseado imaginando esa posibilidad y el terror que sentimos es casi insoportable.

Mientras los gobiernos del mundo civilizado se reparten los refugiados por números y a cuentagotas incuso prohibiéndoles la entrada , las mafias hacen su negocio prometiendo esperanza a casi una muerte segura. 

Campos de refugiados donde se hacinan miles de familias bajo un frio cielo estrellado , ese mismo cielo que vemos en nuestro prospero primer mundo.

Celebremos que estamos vivos y amemos a nuestras familias y amigos pero seamos conscientes de la obligación humana de ser solidarios".

(cfr. Brunch Magazine)

Y sigue diciendo... Con todo Felices Fiestas ...

Ruth Villar e Sabela Andrés, ou Mar de Redes e Primeira liña

Con Mar de Redes chega a auga ao Campus, e o emblemático Edificio de Ferro é o seu centro.

Na súa fachada está a mostra expositiva das redeiras, esas mulleres invisibles e fundamentais da pesca do cerco. E as imaxes fixas nas paredes de cristal semellan fluír, e moverse. Dende as mans de Ruth Villar chega ata nos este proxecto gráfico que amosa escenas reais dos seus traballos á par do dos homes na mar, e a pesca de baixura. 

Amosalo para que se coñeza, e decatarmos así do outro prato da balanza cando levemos á boca os produtos dos nosos mares. Fanse estes traballos dende fai séculos, e son moito máis que postais típicas nas ramplas dos portos no verán. A súa visibilidade pon tamén en marcha o asociacionismo de todos aqueles que se dedican a estas labores cos aparellos de pesca, maioritariamente mulleres. Están agora mergullados na pesca dos palangreiros e o traballo dos chavoleiros e redeiras que preparan e reparan en terra os miles de anzois... Pensando na loita de mulleres e homes pola subsistencia diaria nos tempos duros do inverno, nun medio como o mariño ultimamente tan ameazado e sempre no perigo do seu outono.

E esta a estación na que andamos, que se sinte no estanque do Campus Sur, cheo de follas, e nas súas plácidas augas aboia Primeira Liña, a exposición flotante de Sabela Andrés.

Alí, rodeada da vexetación de auga e as aves acuáticas hai unha vez máis outra mostra da sensibilidade do Outono Fotográfico e a Universidade con un tema, que está a piques de alborexar co Campus da Auga, gran proxecto.

Na morte de Arturo Baltar

A miña lembranza, hoxe en La Región...

Sempre é Nadal no imaxinario do ceramista escultor Arturo Baltar. Aínda que se trate da Capela do Santo Cristo na catedral, unha obra sobranceira do Barroco ourensán...

'Baltar, o pequeno artista que se fixo grande co Belén'.

Arturo Baltar baixaba sempre a Ourense no mes do Nadal. Virámolo ou non, que el tiña as súas horas, e lugares. Adoitábamos vernos, sabedores de atoparmos arredor das datas da apertura do seu Nadal na antiga capela de San Cosme e San Damián, na praza do seu nome, mais coa inauguración do seu Museo na casa ao seu carón, comezou a deixarse ver menos. Iso pasoulle tamén co Ateneo na Torre, un dos lugares para falarmos... Devecían os vellos espazos de xuntanza, e tamén os amigos, como Virxilio, que se foi máis alá do sol e a lúa, e a súa casa no planalto de Tamallancos quedou baleira. E, cada vez máis, tamén as Romerías da contorna, ás que acudía no día, para a festa de San Antonio, facéndose Neno Eterno no seu colo, a de Santa Mariña ou á de Santa Marta; e a de San Brais, avogoso para os males da gorxa, íl que sempre que podía poñía pano de cores no pescozo, entre a camisa e o sorriso...

Arturo Baltar e Santos, perpetuo peregrino sen camiño, porque os coñecía todos.

Morre o pequeno escultor ourensá Arturo Baltar, autor dunhas pequenas / grandes obras como as do do seu Belén que, iniciado fai agora 50 anos, é unha testemuña de Ourense e da súa arte dende as nosas esencias. Noventa e tres anos tiña, seica...

Coñecía tamén, e moito, o vello Ourense, e as súas contornas e as xentes, sendo amigo do culto e elegante Chaviñas, que gastaba galana capa, e doutras, como a Nonó ou a Noalla, esta con taberna na rúa Pelayo. Neste ramo tivo sempre en alta estima a do Rionegro, na aba sur de Montealegre, tan soleada... Como esta tarde na que será enterrado no camposanto de santa María da Barra de Coles.

Foto de 1958, no restaurante Pingallo, Rúa San Miguel, despedida de Blanco Amor que volta á Arxentina. De pé: Antón Risco, Carlos Vázquez, Arturo Baltar -coa camisa branca, sen garavata-, Tomás Bóveda, Julio Losada. Sentados: Antón Tovar, Otero Pedrayo, Eduardo Blanco Amor, Afonso Vázquez Monxardín, Manuel Prego de Oliver e Paco Nogueiras. Diante revirados á cámara, Antón Faílde e López Cid.

Gustaba que o seu xardín semellase natural, ambiente do que se lle pegou a eterna xuventude que locía, malia ter 568 anos, esa inmortalidade ensimesmada como lle dixo unha tarde de 1991 Jaime Quessada en Lucenza.

Xardineiro con casa que arrecendía a glicinias e noces, Arturo Baltar entronizábase cada mes de Nadal entre nós. Este tamén o fixo, máis desta volta foi cara o

                                                         ‘Señor da seguranza

                                                          tan devecido en Belén

                                                          enxerta fe i-esperanza

                                                          no barro que non se ten’,


como lle cantou Abelardo Santorum. 

E José Ángel Valente: 

                                                         ‘Bandeiras sulagadas /

                                                          Noite / e señardá. /

                                                           Latexa o verbo’.


Arte maior para o derradeiro esmorgante...'.

A CREATIVIDADE DE XOSÉ CID

Na foto está amén a muller, a filla e a neta, o fillo e curador faltando no fondo trala estatua, e alguns do seu círculo de amigos...

Mármore, madeira, bronce, son as tres materias dende as que o mestre escultor da Rabeda, en Taboadela, se presenta de novo ante a sociedade ourensá.

Aquí, na sala José Ángel Valente, na confluencia das rúas do Paseo e Concordia, respectivamente, verdadeiro embigo do centro da cidade están, diante de nós, Afrodita deitada, cos brazos por trás da cabeza, unha Venus de seguro agora tralo seu bautismo fai dez anos; e o torso de Atenea en mármore, que logo de deixar a peana / talleiro de madeira coa que naceu en 2010 terma a converterse no que é, o dunha Serea, no cúbico pedestal. Ou Poseidón e Artemisa que xuntan as cabezas de madeira sobre un pescozo infindo, que son en realidade Penélope e Ulises, logo do seu demorado reencontro trala guerra de Troya, dous humanos audaces e felices aos que axudou Fortuna.

No día da inauguración de pose ante o Galo...

Os tres materiais, dende a súa potencia primixenia, infinda, ata a forma finita acotada polo artista, que é ofrecida como ‘Materia Infinita’ (sic: infinda, mellor) neste tripartito espazo para a súa contemplación. Dos troncos das árbores, e a pedra marmórea das canteiras, ata as pezas en barro, cos dedos, que debidamente manipulado se fai metal na fundición, co cobre e o estaño na súa debida proporción, para dar ese bronce tan seu e que, nas súas palabras, está deixando.

Louise Bourgeois en 1990 y su escultura “Eye to Eye” de 1970, unha onspiración presente..

*

O sexual semella aparecer en escena...

Cando ben de acadar os setenta e un anos, e logo dun camiño que comezou coa exposición naquela sala da Praza Maior que tiña aquel Museo Arqueolóxico xa en 1969..., con 23 anos daquela, e levaba no oficio e aprendizaxe, talla e escultura, dende 1957, con once anos, como lembrou na presentación, na que deu en falar, enxergando un sentido e meditado discurso.

Así é tamén a mostra escultórica, que se desenvolve nos tres espazos transversais da sala, dende a entrada, á que se ascende por escaleiras centrais. Para a forma do lugar, unhas poucas obras escollidas de tamaños medios e grandes, catro na ampla entrada, coa madeira dominando no número, material memoria, que diría Valente, o poeta, omnipresente tamén por elo na exposición.

A poesía é territorio singular no camiñar do artista, expresión que gusta ter no seu padal, como eses viños que tamén apreza, mais ser poeta é, dalgún xeito, cómo ser enólogo, un reino máis alá da vontade e dos dedos, inaprehensible para tantos, por máis que se poñan nas punteiras e estiren os brazos. Algo así como o da escultura. 

de pose ante Ulises e Penélope

Esta, como outras artes, tan indispensables para a psique humana que, de faltaren, esta quedaría como expida ante a tolemia e a desesperanza que reinaría trala súa extinción temporal. Por elo as artes son máis imprescindibles que a máis elevada das cencias ou tecnoloxías. 

O artista posa no seu taller entre das das grandes madeiras que presenta na Sala José Ángel Valente.

O espíritu no que foi xestada cada obra no seu taller da Pousa de Santa Leocadia, ata aquí, neste proxecto dirixido e coordinado por Rosendo Cid, fillo seu e tamén artista, mais do inmaterial, supón ‘ex umbra in solem’. Mais é unha refinada (vacía?) creatividade, baseada/inspirada en Brancusi, Moore..., ou algo máis? Un razonamento aquel de Steiner, que compartimos, coa idea da materia infinda que move o seu espírito cara unha maior liberdade co paso dos anos, nunha depuración formal dende Brancusi.

unha obra, con ecos indirectos no mundo prehispánico centroamericano e tamén en escultores europeos do pasado...

EN la inauguración de In tempore sueborum

Javier Viver y su Aurelia Inmortal en la Galería Marisa Marimón

Arte et Alia

En este artículo se trata la exposición

Desde la investigación biológica de la medusa 'Aurelia Aurita', y  su extraordinario ciclo vital por He Jinru, que publicó en la revista Pols One, y también National Geographic, Javier Viver hizo esta exposición. Desde ahí la inspiración, y el estilo. El delicado animal marino es fotografiado en un gris espectral sobre un fondo negro dándole a la presentación un aire de misterio...

Xabier Limia de Gardón

Como si se hallara flotando en un espacio abisal, que  no es tal, en el agua, la vida desde la oscuridad, y de ahí la fascinación...

Hizo el artista un libro, un foto-libro en realidad, Tiene las portadas imantadas, y sus hojas va unidas en una suerte de acordeón, que permite que pueda abrirse uniendo aquellas, de tal suerte que forman una suerte de escultura en estrella, muy sugerente desde lo efímera y el recurso magnético.

Así es como se muestra en la Galería.

Las fotos de sus páginas, en papel Hahnemühle, son las que, ampliadas, se reproducen en las paredes.

Con aquel volumen el artista edita otro con dibujos y textos que dan cuenta como una vez que la medusa parece morir da inicio en ella otro ciclo de vida, desde el que se regenera...: Aurelia Inmortal!

                   Shangai, primavera de 2046

                    ... Cuando la medusa alcanzaba el estado de madurez y presentía el desenlace final,     desarrollaba la asombrosa propiedad de transformar sus células hasta recuperar el estado de pólipo   propio de su etapa juvenil...

                                                               (texto fragmentario del volumen del diario)

Javier Viver es un fotógrafo, y editor; mas también se desenvuelve en el campo de la escultura.

Este relevante artista madrileño es Doctor en BB. AA. por la Universidad Complutense, Madrid. Su tesis en 2008 fue sobre el Laboratorio Plat de Val del Omar, antes de su traslado al Museo Reina Sofía.

Con sus trabajos en diversos museos y fundaciones ha conseguido becas que lo llevaron a Nueva York, Roma, Barcelona o Shangai, en China.





Con Gonzalo Golpe editó 'Révèlations, iconographie de la Salpêtrière', París, recibiendo en 2015 el premio al mejor libro de arte...

Tras estar hasta mediados de febrero en la Galería, Marisa Marimón y su hija llevan la exposición a la feria de arte en Madrid, JustMad Art Fair, con Eva Díez y Tamara Feijoo.

Moldes

Morreu Manuel Rdz. Moldes, artista pontevedrés (12.XI.1949 / 2.XII.2017).

Xulio Gil, firma esta Serie.

Moldes (ou M., como gostaba), licenciado en Arquitectura, en 1971, e tamén en BB.AA., sendo profesor dende 1995 da Facultade na U.Vigo, Pontevedra, a súa cidade natal.

Estaba dende 2005 na Real Academia Galega de Belas Artes, e foi un dos fachos do 'Grupo Atlántica', que renovóu a arte galega dende comezo dos anos oitenta do pasado século. 

Exposición Pontevedra Suite.

Vigo traballa, unha das súas obras.

Estaba tamén na Real Academia de BB.AA. 'Nuestra Señora del Rosario de A Coruña', para a que fora momeado en 2005.