Carne en el arte moderno y contemporáneo

Rembrandt

Buey desollado, ol. s. madera, Mª Louvre/París, 1655

Buey desollado, Art Gallery & Museum Glasgow, ca 1643.

Francisco Goya

Bodegón con costillas y cabeza de cordero, Mº du Louvre/París

Claude Monet

Pablo Picasso

Chaim Soutine (1893-1943)

Ca. 1925

(continuará)

Xulio Gil: Retablos e Diálogos. Presentación

A presentación de hoxe.

Fase 1: pola máñá para a prensa...Políticos only.

Xuilio Gil explica para o Vicepresidente da Deputación o retablo do viño (foto Eliaz)

Fase 2: Presentación pola tarde. Vernissage.

Abre o acto Francisco Glez., diretor do Centro Cultural. Eu estou a repasar... (Foto:Crónicas de Auria).

Queixo, chourizo, pan de Cea, con Denominación de Orixe, a carón dos retratose do retablo da castaña

Unha gran exposición de Xulio Gil, 'Retablos e Diálogos', no Centro Cultural da Deputación, pranta baixa, a principal. 

PARA VER OS 'ESPANTALLOS' DE SENDÓN

Co comezo das exposicións de ‘Periferias’, do Outono Fotográfico, as salas do chamado Museo Municipal de Ourense énchense con tres mostras da sección oficial. Cláudio Garrudo está na máis pequena delas con ‘Substantivo feminino’, contorno do corpo feminino en dezaseis diminutas obras imaxes de 8,5 cm por 5,5 cm. Recoñecido en Portugal, fundador do Bairro das Artes na ‘7ª colina’ de Lisboa, ben de gañar o pasado mes a Bienal de Coruche (Ribatejo). 

Antes, ocupa o espazo Catrine Val, alemá nada en Colonia, que logo de pasar por Kassel trae ‘Philosopher, the dismal science’ (filósofos, a ciencia triste), na que analiza a perda da conexión coa natureza no noso mundo, anceio dela, cosmovisión romántica de harmonía; e con ela ‘Lotus cronicle’(crónica del loto), ámbalas dúas de 2014, que coloca nas paredes con cravos, unha en gran formato e as outras sur montadas nela.

Son todas mulleres da India, sen elementos que indiquen casta, amosándose con un concepto igualitario, dende o xénero, vindicación do seu poder nun contexto vital.






ESPANTALLOS DE SENDÓN

Mais son os ‘Espantallos’ de Manuel Sendón (A Coruña, 1951), no primeiro andar, ‘a exposición’ do centro expositivo municipal. As fotos coa Hasselblad, ás que engade vídeo con música en pantallas de plasma, para mellor captar co vento a maxia destes obxectos de uso práctico no rural galego entre o millo e outros cultivos. Documenta con ollos de artista a actitude dos labregos do noso campo por darlle un novo significado, e valora a súa actitude por aproveitalo todo, que tan fondo está na nosa cultura campesiña..., e a de todo o continente europeo! Así pon na mesa a cuestión do ‘feísmo’, e sinala ‘que non se trata de idealizar os comportamentos mai si contribuír a desmontar certos estereotipos’ despectivos. 

O profesor de fotografía da facultade de Belas Artes de Pontevedra salientou que "se topamos en Europa un envase reciclado para recoller o lixo, destacamos con admiración a súa cultura de reciclaxe". 

Unha acaída posta en escena dende a retranca, unha estática e unha estética do territorio, do director do Centro de Estudos Fotográficos da UVigo (con X.L. Suárez Canal), e que entre outros proxectos ten levado a cabo ‘Mil ríos’ (con Fran Herbello) e ‘Ourense de auga e pedra’ (Ir Indo, 1990), este con texto de Carlos Casares.

MUSEO PARA O ENTROIDO

Na antiga Praza de Abastos de Xinzo, abriuse o Museo cos dezaoito entroidos máis importantes de Galicia nestes mesmos días. O tan demorado proxecto presentado antes do 2000, que implica aos gobernos autonómico e provincial, abre así a porta á cidadanía logo de tres lustros, como un importante escaparate da variedade de iconas da festa grande do pobo por excelencia.

Dende a fonda raizame na Limia, un museo vivo, como a propia celebración, con arquivos visuais e sonoros, e actividades..., con un centro de estudos que dinamice a memoria legada máis alá dos manequíns.

Así, coa oficina de turismo e o albergue para os peregrinos a Santiago, por este camiño Meridional, ou do Sueste, se transformará Xinzo. Para elo, terá que abrir os fins de semana...

A HOMOXÉNEA VARIEDADE DO CERTAME DE ARTES

ARTE ET ALIA. 

XABIER LIMIA DE GARDÓN.

Teresa Búa Sambad, fotógrafa natural de Muxía (A Coruña), ben de acadar o primeiro Premio no certame de artes plásticas da Deputación de Ourense. O xurado de críticos de arte e comisarios formado por Buxán Bran, Mercedes Rozas, Ángel Cerviño, tamén artista, como Manuel Penín, pintor, e con eles Eva Torres, directora dos espazos museísticos municipais, considerado merecente do cumio do podio polo vídeo ‘Jeada’, de dez minutos e vinte catro segundos, co ela en plan busto falante, no que reivindica con humor o xeito de falalo galego na costa, principalmente da Costa da Morte. Do xeito de ‘Por favor pajen ao ser servidos. Jrasias’, que vimos nunha festa na costa arousán este verán. Unha acción documental como arte.

Na traxectoria desta nova artista pódese xa salientar como en 2011, aínda estudando Belas Artes en Pontevedra, acadou o premio Xosé Manuel Eirís en Carballo. Daquela era unha foto de tres rapazas con unha bolsa na cabeza, para reflectir como se cambia en función do que as rodea. No Faro de Fisterra fixo unha exposición na que presentou varias imaxes fotográficas e pintura, de gran formato, unha mestura de técnicas tan complementarias dende fai décadas, e da que dependen moitos dos hiperrealistas de primeiro e segundo orde. 

Ten feito tamén algunhas performance [como 'Trance autoinducido', 2012), podela ver Aquí], recentemente en Cuenca da ‘Representación familiar (Eu Teresa)’, co seu torso espido estampando na camiseta, imaxe coa que conseguiu notoriedade o pasado ano polo mes de maior cando presidiu con ela a mesa nas eleccións do Parlamento Europeo, ‘Estética amor-al’, que a Deputación engade no catálogo, e coa que a Búa, filla dun coñecido fotógrafo de prensa ‘documenta a performance’ (sic), do día. Fai uns meses participou en ‘Impresións carnais’ nunha colectiva de ‘Aire, centro de arte’ de Santiago.

                         Unha homoxénea variedade

Os outros dous premiados do podio foron "Spanische Akte (über Richter)", de Daniel Cerecedo, unha pintura con acrílico, óleo e esmalte en tela, figuras femininas núas en sobreimpresión;


e Marta López por "Picnic", unha construción con pano-mantel no que uns animaliños levan a comida pola parede adiante, e tamén no piso..., a imaxinativa ‘instalación’ ao xeito dun efémero xogo de nena

solitaria no seu cuarto unha tarde de sábado.

E como accésit desta décimo terceira edición do concurso para artistas menores de trinta anos, Marcos J. Covela por "Stock", dous espellos colocados en soportes en ángulos diverxentes; e o cadro de Diego Benéitez, "Horizonte", unha cidade no horizonte en gama de grises.

Chamaron a nosa atención a "Sonata en Re (ciclado) menor”, estantes con ladrillos e chantos
con uns cascos para escoitar..., de Rodrigo Domínguez; e o libro ilustrado sobre atril de pé de Paloma García, "Net Cult", sarcasmo e ironía. No seu interior hai imaxes manipuladas, algunhas pornográficas, outras irreverentes coa relixión.

O traballo de Lara María Díaz, ‘Entrada al hostal’, cadro no que amosa o misterio e a beleza detrás dunha composición con perspectiva rigorosa. 

A arte é un xogo que bate contra das esencias dos tempos nos pais de moitos deles, caso do reclinatorio con cristais de Adrián Penido.

Leyendo las nubes con arte

Antonio Allegri detto il Correggio. 

Io y Júpiter. 1532-1533, ól./t., Kunthistorisches Museum, Viena.

Miguel Piñeiro

Koi 1.

Coa superposición de planos a tridimensionalidade, co mar de fondo: esta é a habilidade dende fai uns anos de Miguel Piñeiro Pérez, que reside desde 2009 entre nos. Nacido en Vilagarcía de Arousa en 1976, artista novo gusta de traballar os xogos visuais para crear un concepto de bodegón disparatado, axeitado para os convulsos tempos.

Posando para La Voz de Galicia diante dunha das obras.

Consigue así sorprender ao espectador, dende a dúbida do engano, coa pintura acrílica en metacrilato e resina, e un fondo, elaborado recurso técnico para o que precisa construír unha caixa de madeira, caso de 'Paul & Shark' ou 'Tinta de lura'. Noutra, fai un estanque para carpas, 'Koi', ao modo xaponés, nun lavabo. Este lonxevo animal é utilizado polo seu aspecto ornamental como mascota, e dela hai asociación en España. A recepción da imaxe, aparencia e realidade, é o seu xeito de comunicar, na serie das gotas; ou a billa sobre a louza / estanque, cos seus brillos. 

Humpty Dumpty, ól. y acílico s. madera, 2010

Algúns dos hiperrealistas norteamericanos, como Don Eddy (Long Beach, California/U.S.A., 1944) ou Ralph Goings (Corning, California, 1928) están preto. Aínda que tamén o italiano Roberto Bernardi (Todi/Italia, 1974), artista da súa xeración. Mais o autor ten recoñecido débeda con Jeff Koons (Pennsylvania, 1955) e César Galicia, pintor este de Madrid (1957) que ten vivido en Nova York. 

Koi 1.

Miguel Piñeiro ten amosado a súa obra máis en cidades como A Coruña, onde en 2014, presentouse en Moret Art Espacio con 'In Pop we trust', sala que xa visitara outras veces,  na que presenta obra cada dous anos  (2012: 'Close up / bacground still life'; e 2010: 'La vida en imágenes. Alicia en el País de las maravillas', 2008: 'Instalaciones de realidad')

Logo desta sala fetiche para el, ten levado a súa obra a Santiago, en concreto á galería de José Lorenzo (2007), e tamén no Mº do Pobo Galego (2011). 

Koons tulip, 2014, acrílico y óleo s.tabla

O escritor de orixe alaricana Alfredo Conde, que ben de acadar o premio Ateneo de Valladolid neste pasado mes de setembro pola súa novela 'El beato', acompañouno na presentación desta exposición da Galería Visol, como admirador do seu estilo.

The velvet banana, 2014, acrílico y óleo s.tabla.

Neste mundo de hipermercadotecnia o traballo de Piñeiro é de equilibrista, con gran dominio dos recursos plásticos visuais, sempre figurativos, e por elo recoñecibles, para a interacción co público, dende a emoción, unha viaxe veloz pola corda floxa na que procura non mirar abaixo.

                              ARTE ET ALIA.                        
[12.X.2015, texto do artigo en La Región]
                  Xabier Limia de Gardón.