 |
| Bañistas, 2016. |
XABIER LIMIA DE GARDÓN
ARTE ET ALIA
Así no xornal La Región
Camiña pola praia
Jorge o fotógrafo, coa súa cámara, no amencer. Ou antes, pois quere ollar, para a area, e as rochas, no ar limpo, auroral, antes do comezo do día, no do inicio do mundo... Pola praia, pasea as mareas, sen apelidos que o lastren, é Jorge, sen máis, ou mellor, mércores, polo día en que a pisou, ou era martes? Así semella como aquel Robinson cando chegou á illa, mais coido que eran illas. Non ten presa, nin reloxo, anda paseniño, e coa mirada limpa, sen prexuízos, para descubrir novos significados nas formas das pedras, nos seus perfís, e formas, algunha delas chea de verdes algas.
Sinte que é así, amodiño e no tempo giusto, onde reside o segredo do equilibrio, para aprehender da natureza, e capturala nas fotos. Anda só, mirando para ás areas coas mareas baixas, alí están os sucos, das escorregadizas augas cando se retiran, e as miúdas labras, que fan debuxos ondulados, como unhas serraduras mesturadas con finas cordas plásticas das bateas ancoradas no medio da ría; as veces, latas, e polas, e tacos... crebas, ou refugallos. Nelas ve homiños giacomettianos que se moven, serpes, mulleres, animais, que asocia a recordos, lecturas ou conversas.
Son un elenco de formas algunhas delas efémeras, outras máis permanentes, entre as súas pescudas interiores, e o mundo de fóra, de paraísos presentidos nas mañás do mundo. Este bestiario, que sempre igual, mais en realidade distinto pois está a recomezar de contino, como rexistrara
Valéry.
 |
| Batracio. |
 |
| Recente libro, Criaturas, 2016. |
Logo na súa casa, e taller, traslada a papel eses fértiles instantes, reproducións minúsculas, que no pequeno do tamaño amosa o fuxidío do relampo, en que atrapou o tema, alumeándoo para nós en series: ‘
Criaturas’, ‘Cadernos atlánticos’, ‘Música para ondas’, ‘A pel do mundo’, ‘O museo do mar’, son libros, en realidade, e así o significou o ano pasado cando editou o primeiro.
Mais estas son como carpetas, capítulos dun libro maior que chama "
Diarios de Terramar". Con el se presenta no ‘
Espacio de arte Roberto Verino’, na Rúa do Paseo. Inseridas en estruturas de madeira clara con unha instalación eléctrica que as ilumina de maneira autónoma, son as súas métopas dos frisos da orde dórica dos templos gregos.
O piar con capitel xeométrico que divide o espazo da sala axuda a darlle o ton. O senso poético do artista faille engadir unha gran foto do monte Louro no centro, con outra no eixo, baixo a escaleira do soto onde está este recuncho luminoso, que a roupa da tenda ocupa outros espazos. Noutra das paredes, outras tres grandes fotos, ben explícitas, unha con unha poliña e un pincel, asociación dadaísta que fai verosímil o casual encontro.
Jorge García-Valenciano ten dito que se sinte un salvaxe con un aparello dixital. É o seu proceder como unha liturxia da terra, na que podería dicir con
Walt Whitman ‘solitario, cantando no Oeste, anuncio un Mundo Novo’. Na procura da Terra do Nunca, no Nome do Misterio inefable, que é Luz, Vida e Amor. Como
Butler buscando nohwere acha
Erewhon, chámalle
Terramar por máis que o leve dentro.
É a exposición de Manolo Figueiras un percorrido de arte polo antigo Pazo dos Gayoso, propiedade da Confederación Empresarial de Ourense. Neste edificio fidalgo brasonado e con patio de columnas, un dos referentes urbanos da vella Auria, asentase a CEO. Achegarmos así ao edificio para ver a obra deste artista supón un encontro con un contínuum histórico nunha casa con novos usos, e a oportunidade de coñecermos de primeira man in extenso algo do fondo de armario da súa arte. Esta é, polo de agora, malia o seu interese, apenas coñecida.
Subimos ata o segundo andar e baixamos, cal se do Guggenheim neoiorquino se tratara, percorrendo o itinerario de arte que Figueiras preparou, deixándonos enrolar polo edificio, arredor da luz da vidreira do patio central. Dispón aquí cadros de temática psicanalítica, coa singularidade plástica de facelos en baixorrelevo: Edipo e a Esfinxe son, nas súas mans, e algo de retranca, un home e unha muller con un diván ou cama polo medio, el encamado e doente, ela co termómetro, ou a muller falando no diván mentres o home escrebe... Son escenas de interior, con mobiliario de libros, cadeira Thonet e cadros. Nun deles está a escena mitolóxica grega co Kylix famoso que lles da título.
Dende a capa deste unha figura fita para nós, con quimono e finas ramas con frores de ameixa; e na contra capa unha cigarra e unha formiga semellan conversar nas follas dun xardín: aquel é un rostro xaponés, cultura oriental asiática xunto coa chinesa, que rodea a súa forma de ver a pintura, pois vive a vida tamén dende a actividade deportiva ligada ao karate, categoría 2º Dan, e non lle son alleos Hatha yoga e fitness. Hai na súa estética elementos das estampas históricas do Xapón decimonónico do Ukiyo-e, con influenza na Europa do imperialismo co impresionismo, mais tamén non convén desbotar a súa infancia nos Ancares, espazo montuoso de arbórea vexetación e cor dominante. No canto dos animais que parolan, é unha das súas "Fabulonirias" inspiradas en La Fontaine, serie de 2011 da que trae máis obras.
