FOTOGRAFÍA DE ARQUITECTOS

XABIER LIMIA DE GARDÓN.
O texto aquí, na web de La Región
ARTE ET ALIA.


Expone en Ourense Víctor Enrich, con ocasión del Outono Fotográfico 2016 ‘Dentro e fóra’. Su muestra en el Museo Municipal lleva por título ‘City Portraits’, un proyecto de 2011 galardonado en el festival ‘Encontros da Imagem’ de Braga. Lo destacado de este artista de Barcelona, que trae una imaginativa propuesta con la arquitectura en la base, es que halla descubierto su vocación desde los estudios para arquitecto.

Malia concluilos, non foi quen de dedicarse á actividade constructiva, que o seu foi a creatividade virtual dende os entornos do Autocad, coñecementos ampliados con 3D Studio Max. Con todo elo acada uns edificios inverosímiles, estructuras nas que amosa non ter medo ao imposible, imaxes relacionadas con Escher, os deseñadores de videoxogos ou algúns dos máis importantes debuxantes da banda deseñada. Son todas unhas imaxes que traen ata nós uns mundos sub reais que deben moito á súa paixón polo xogo arquitectónico.

Medusa: da orixe ao resultado de Enrich

Parte de edificios reais que fotografía en diferentes ciudades, caso de Roma, ou Riga, en Estonia, país a carón do mar Báltico onde se mudou, e no que descubriu a súa vocación. Viviu tamén en Israel varios anos, no que fixo varias exposicións e que lle deixou unha fonda pegada, como se ve en Ourense.


Así ‘Medusa’ que lembra o edificio Viacambre no Paseo, e a suxestiva ‘Mersand’, edificio de cinco andares enriba dun monte do revés, apoiado nun punto, e que se extende coa casa cara o ceo como un fuso. Será unha metáfora de Israel, no medio dun deserto (Negueb)?. A inscripción xudea nun dos toldos dos baixos lévanos alí.

Logo da imaxinación posta ao servizo dunha idea, o retoque fotográfico fai o resto neste ‘arquitectoide’, como se ten definido. Dende a súa inspiración as escaleiras ascenden cara o ceo, ingrávidas, e os rañaceos ábrense por unha fenda superior como si dunha palmeira se tratasen. Con un tanto de argumentario crítico, o certo é que o camiño que nos desvela semella inexplorado e moi creativo.

Mersand, do orixinal á creación de Victor Enrich, cartel da súa exposición en Ourense.

Sintiendo el tiempo en otoño

'Caen las hojas
Descansan una sobre otra
La lluvia golpea a la lluvia'.

CON EXPERIMENTA 10 + 1

XABIER LIMIA DE GARDÓN.

ARTE ET ALIA

Ten esta exposición plástica do primeiro andar do Centro Cultural da Deputación que comisaría Paula Cabaleiro un ár de modernidade inusual. Os dez artistas penduran as súas obras nas paredes, ou incluso do teito, amosando unha ducia de propostas (que Cáccamo e Matesanz traen dúas obras cadansúa), en diversas linguaxes plásticas, e... ú-lo está o ‘+1’ que falta? Esta é ou foi, por mellor dicir, ‘Dasein’, actuación (performance) que fixeron Adriana Pazos Ottón e María Roja en directo no día da inauguración: ámbalas dúas dende os seus corpos en danza, puxéronse diante dun video que proxectaba imaxes de fachadas.

Elas movéndose e pintando a cidade coas súas imaxes. Arte nunha acción no tempo o destas mulleres galegas artistas que fixeron arte expandido. Foi a súa unha creación escénica que non pudemos ver aquel día, mais si reproducida e visualizada a posteriori: eis a esencia do efímero, posto en valor cos medios de reproducción asistida...

E así con elas, esta proposta expositiva concibida por Cabaleiro, pontevedresa de Cangas do Morrazo, na ría de Vigo, de Alonso e Cáccamo, Coleman e Matesanz, Trastoy e Vicente. E ademáis, Fandiño, Fernández Castón, quen trae unha obra para ser vista en dúas fases sólidas, Matamoro, con unha sotil aposta luminosa, e Franchesch: a deste con tubos-canles de cores enleados, pseudo dripping expresionista de Pollock que se fai escultura...

As multiformas expresivas dominan no conxunto polimorfo, no que hai algunha pintura. Así Berta Cáccamo e Chelo Matesanz. A dela é unha instalación de 2001, feltro cosido sobre lona e debuxo sobre papel, ‘Lo que Lee Krasner podía haber hecho... pero no hizo’, coa que opina o que tería que ter feito a parella sentimental de Jackson Pollock cando il fervía co ‘action painting’ e a pintura de goteo... E chega Suso Fandiño para poñer o dedo no ollo con ‘Calquera tontería se converte nunha obra mestra se despregas un apabullante e caro rótulo de neón’, de 2013, sarcasmo ao cubo da/coa obra de arte, unha reflexión arredor da expectación que xeran as obras de hoxe nas que tan difícil é definir fronteiras. A súa achega é un letreiro no que unha palabra ilumínase intermitentemente... 

A luz vai por trás nos ‘Cadros en rectángulo’ de Mónica Trastoy: módulos unidos por un vinilo que as conecta, debuxando cunha agulla, evanescencia que se manifesta coa a luz que retroalimenta a obra... 

Uns visitantes diante das obras de Fernández Castón e Sara Coleman.

A de Sara Coleman é ‘Corpo’, de fío de raión tecido en máquina tricotosa e tinguido artesanal, outra instalación na que a luz cenital é fundamental. A peza, que está pendurada e esténdese nun volume, é corpo e espazo, máis que vestimenta, aínda que aquel podería ser a lumieira cenital. 

Dende esta mestizaxe de técnicas e artistas con diversas experiencias e idades vitais, a idea de emocionar ao espectador semella arriscada. E que este forme parte delas tamén... Experimenta quere ser unha forma de sentir a arte con estas ‘ideas modernas’ mais podería terse dado un paso máis facendo unha exposición interactiva, na que participásemos coas obras para formar parte dela.

Come sano

'Sello' egipcio el pan con inscripción cúfica que dice: 'come sano'.

                             //

                        Pan de Cea.

EHLABA CARBALLO E RUTH LODEIRO TRANSFIGURAN CORES E TERRA

Vista do conxunto coas  obras de ámbalas dúas artistas. Na parte outa o dormitorio co berce familiar

XABIER LIMIA DE GARDÓN.
o texto na web de La Región
ARTE ET ALIA.

Pasado, presente e porvir mestúranse neste mes de Santos no espazo do Museo-taller de olería de Niñodaguia. Oficialmente inaugurado o pasado día cinco polo Presidente da Deputación Xosé Manuel Baltar neste lugar do concello ourensán de Xunqueira de Espadanedo, e malia o seu interese etnográfico intrínseco, outro é o motivo que nos fixo achegarmos, xa que logo expoñen Ehlaba Carballo de Dios e Ruth Noemí Lodeiro. Por uns días... Elas irradian emoción e sensibilidade, dende súas obras, as pinturas de Ehlaba coa oleiría no centro, e as pezas escultóricas de Ruth con coa cerámica no cerne, como materia expresiva. Xúntanse nesta antiga casa-obradoiro de alfareiro, porque escoitaron falar ás cores e a terra, e o novo museo se enche, que as obras falan.

Ehlaba é desta terra, onde ten casa, pinta e vive, e o seu son óleos, co mundo familiar dos Carballo Conde, o da olaría, que nace nos anos vinte do pasado século. O traballo dende as barreiras dos montes do Balbón, na parroquia de Tioira, onde collían o barro, entre medias escuro e griseiro, que peneiraban e amasaban ata semellar pan, antes de cocelo e fabricar xarros, pucheiras, canibarros e cuncas. O oficio chega a Gabriel e Dolores, e deles aos fillos, Manuel, seu pai, e Gabriel, quen aínda vive. Este é o pai de Loli Carballo Villar, coa que Ehlaba fixo no Castelo de Maceda a exposición ‘30+3’, polo número de olas que facían por día, que as tres restantes eran para as desmermas. Desa xeira son as trinta pinturas da sala principal do Museo. 

As derradeiras tres olas que fixo o seu pai no ano 1993 foron para cadanseu fillo... Outra das obras que está aquí é ‘Noche dorada’, que ten viaxado ata no Xapón.

Na exposición, as obras de Ruth Lodeiro no centro, con 'Corona de ancestros' pendurada; as de Ehlaba, acolledora ela, aos lados...

Ruth Lodeiro trae pezas policromadas, feitas con barro, e outros materiais, cosidas con cordas e fíos de arame, expresando sensacións orgánicas e sentimentos dende o matérico das formas elaboradas. 

Eva-Sherezade II

Son obras ás que reviste de poesía, que a artista fixo Filoloxía en Salamanca. Así en ‘Corona de ancestros’: ‘...restos óseos de la humanidad en la caverna. Vértebras del tiempo que olvido yacerán’. 

Da que pendura no cuarto, ‘Eva-Sherezade II’, escribe: ‘Eva sí. Pecadora sin pecado. Eva-Sherezade mágica. Matriarca del clan con las cuencas desheredadas de creencias. Se compra felicidad: la carne, el coche disfraza, la casa acoge, el arte moldea. Eva transgresora. Eva al fin y al cabo, estaba escrito como se expulsa del paraíso’. 

As outras levan por títulos ‘La paz de los ojos velados’, ‘Babel V. Osario’, ‘Espinazo (alimento del olvido)’ ou ’500 ojos velados’, que semella unha cortina. Na sala Apo’strophe de Vigo amosounas: ‘Materia de barros’. 

Ata aquí chega apoiando a xenerosidade de Ehlaba, á quen se deben tanto as xestións para o acaído cartaz da expo, obra de Alexandre Arte e Deseño, como o dormitorio co berce no propio Museo-taller..., todo para facer medrar a arte no rural con Ruth Noemí nun diálogo co tradicional, a linguaxe culta e a popular nunha transgresora unión.

 Con Ehlaba, no día da visita, entre as obras das dúas artistas...

La Luna llena en Antón Pulido y Nicolás, Ourense, Carballiño... Firenze

                       Lúa chea dende a Gran Vía, Vigo, de Antón Pulido Nóvoa

Lúa chea en Ourense, foto: 

Superlúa na vila de O Carballiño

Obra de Nicolás González Aller, en la exposición 'Mergullos de amor' en a Virxe da Cerca, Santiago de Compostela.

A Lúa en Ourense, dende o barrio da Ponte:

*****

Lúa chea en Firenze, dende o Palazzo Pitti, foto.

                       Cúpula... di Santa Maria del Fiore / Firenze - Italia. O ollo cara a o ceo...

e un piso debaixo cara o centro de...

Buona notte!

Llega Eva Lootz al CGAC

Eva Lootz llega al Centro Galego de Arte Contemporáneo (CGAC), Santiago de Compostela.
“Ser artista, en mi caso, es vivir la vulnerabilidad con todas las consecuencias. Es un abrirse radical a las cosas y a los otros”

Gran cascada o Canon inverso

En la arena del tiempo, las sombras que son la luz inversa, todo es un quizás, tal vez, según se mueva el sol, en el transcurrir... Así hasta finales de enero de 2017.

“me interesa enormemente la fricción entre lo visible y lo decible, esa imposible congruencia entre esos dos territorios”

            Camino, y en el bucle infinito, jaulas equidistantes en la intersección...

 'Arena es el nombre de lo que continuamente se deshace, se desintegra, se multiplica'.

Esta artista austríaca que reside desde 1965 en España, a la que se le concedió casi veinte años después el Premio Nacional de Bellas Artes (1994), por su trayectoria artística entre nosotros. En su formación en Viena su orígenes se hallan en la Cinematografía, Musicología, Filosofía y, por supuesto Bellas Artes, un eclecticismo formativo que conviene destacar.

Asa de plomo, 1997.

Más conocida por sus esculturas, siempre ha trabajado con diferentes lenguajes artísticos como la instalación, el dibujo, el grabado, la fotografía, el sonido y el vídeo. 

¿Tenemos tiempo para "Eva Lootz. Cut Through the Fog", comisariada por Alicia Murría? Por cierto que viviendo en España desde hace más de cuarenta años y que aquí pongamos el título de la artista austríaca (cuya lengua madre es el alemán) en inglés...