A fronteira infinda de Arte Galega (1)

Xabier Limia de Gardón. 
O artigo no diario de Ourense La Región

Arte et alia.

Mireya Dieste, 1943: Colmeiro.

Abanca e Afundación foron xuntando un gran patrimonio de pintura cando señoreaban co nome de Caixas o espazo galego e, con liñas de valor postas nos artistas plásticos da terra, foron chamando cara un sentimento de raiceira, que se pode sentir cando entramos na exposición dos artistas galegos que emigraron. O que vemos na sala da entidade crediticia galega reflicte unha gran carga emocional se pensamos nos artistas. Nados nas terras do Antigo Reino, os máis vellos entre eles a fins do século XIX, deron coas súas vidas, e ósos, polos países de Europa e América. Botados, viviron neles por tempos infindos e mesmo morreron alí, fóra...

Na presentación para as autoridades e prensa X.C. Bernárdez explica diante dalgunha das obras da primeira sala.

Amaron a Galicia, aquí, dende as súas terras e xentes, comeron e durmiron nela, e cando tiveron que vivir lonxe entraron en simbiose coas novas realidades, e afixéronse cos mundos onde deron a vivir coa súa arte. Algúns exemplos están ante os nosos ollos neste regalo para a historia da arte que Xosé Carlos L. Bernárdez comisaría.

Obra de Isaac Díaz Pardo

Obra de Manuel Pailós. Foi ademáis escultor e ceramista, en Uruguay
(1914, Corme-Porto/Ponteceso, A Coruña-2004, Uruguay)

Con importancia de evento singular foi presentada o pasado mes polo presidente de Afundación e director xeral, co conselleiro de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria da Xunta, o alcalde de Ourense, e cargos de representación como o secretario xeral de Cultura, o director territorial de Abanca ou a delegada territorial da Xunta en Ourense, acompañados dunha elixida presenza de cargos bancarios e políticos. O selectivo da inauguración, un mariage en petit comité, fala da súa importancia dende varios puntos de vista, como variadas son as achegas plásticas (por máis que no folleto debería estar a lista). Estas veñen explicadas con pedagoxía por Bernárdez dende os fondos daquelas entidades crediticias para contar a historia coas obras dos artistas, a meirande parte delas pintadas lonxe de Galicia. Partindo de Castelao, a emigración; os artistas exiliados en América fuxindo da guerra civil e o réxime ditatorial de Franco; e as novas xeracións que se foron cara Madrid, o centro do novo estado centralista. A fronteira infinda, título dun dos libros de Celso Emilio Ferreiro, que estivo no exilio en Venezuela, son 20 artistas escolmados e 45 obras, para facer segundo o comisario ‘un retrato non feito’ da emigración galega.

Obra de Mario Granell, 1957.

Una de las dos obras expuestas de Maruja Mallo, 1950-55.

Ángel Botello Barros, Cangas do Morrazo, 1913 
/ San Juan, Puerto Rico, 1986: Flores, 1976.