AS TEIMAS DE RIVADA

                                      ARTE ET ALIA 
                                          Publicado no Diario La Región / Ourense
                                      Xabier Limia de Gardón

A súa proposta plástica, nas salas de exposicións municipais da Rúa Lepanto, amosa no combinar pezas escultóricas e cadros un sentir dramático. A vida en esencia é cambio, e o mundo muda. Así, van os tempos, sempre iguais e sempre distintos. Cando os cambios bruscos aboian falamos de revolucións, mais estas non son mais que a resposta ás obstrucións no fluxo, e o roncar das ondas...

Esta magnífica obra, que non figura no catálogo, inicia a exposición.

Os peixes transxénicos, dende a escuridade dun proceder industrial contra natura, transmutaranos de xeito irreversible a peor: Eis a denuncia social do artista, co metal con soldadura á vista.

                   



A achega plástica dun torso pétreo feminino supón unha luz de esperanza. 

A composición fotográfica é nosa. A peza non figura no catálogo...

Señorita (sic). Así, por trás, no catálogo...

Non figura no catálogo. Así loce por diante...

Na escultura de parede abre o tema noutras direccións do cadro con decisión, dende o espeso do volume e o rudo da súa materia, con teas empastadas e metais en relevo. A súa pescuda apaixonada e vehemente deixa ver o sangue e a dor da vida, expresada en todas as súas aventuras plásticas, mérito seu. Xosé L. Gómez Rivada (Verín, 1953), emerxe artista dende a profesión do pai máis co apelido da nai, logo dunha dura infancia na vila capital do Val do Támega, indo moi novo a Bilbao, e nos anos seguintes a Barcelona, Madrid e outras cidades españolas, para cambiar de continente ancorándose nos oitenta a México, e regresar a España, logo do terremoto no D.F., e instalarse en Vigo nos anos noventa.

A peza non figura no catálogo...

Idem pe da obra anterior

Dende esta década, despega a súa actividade con presenza en certames, e colaboracións gráficas en libros de verineses como Caneiro ('A valga do triste amor': 1997) ou Edelmiro Mateo ('O viño, a viña e a bodega na sabedoría popular': 2006), e algunhas esculturas públicas (Tui, Vilardevós, Verín).

As exposicións na compaña do pontevedrés Armando Martínez, con quen xa compartira as salas do municipal fai uns anos ('Dúas visións da arte', IX.2005), ata a máis recente no Ateneo, teñen vida da man do periodista Antón Alonso.

O descontrol do catálogo é visible dende o concepto do retrato usual do artista, que se converte en anécdota ante a inflación da súa presenza corporal, e a exhibición da tatuaxe do antrebrazo, o que reverte nunha categoría dende a 'ostentatio' persoal. 

Peixe tranxénico

Máis, para nós, son máis de salientar as numerosas erratas do texto, e a carencia de referencias técnicas nas obras reproducidas nos pés de foto, ademáis dunha caótica rexesta do curriculo, con erros e omisións, o que supón un lastre de fondo para estes ‘Pensamentos fuxidos’, primeira exposición, no tempo, da nova etapa municipal, que pasará á intrahistoria da cidade como a primeira e a derradeira do Concelleiro de Cultura, Francisco González Bouzán.